फोटोशूट्स, विविध एव्हेंट्स आणि ट्रेक्सच्या दरम्यान पुण्यात आणि पुण्याबाहेर भटकंती करताना अनेकदा घराबाहेर खाण्याची वेळ येते. अशा वेळी मग नेहमीच्याच खाण्याला वेगळी चव देणारी ठिकाणे शोधण्याचा प्रयत्न होतो. बऱ्याच वेळा आमची निवड चुकतेही. पण ज्या काही यशस्वी निवडी आम्ही शोधल्यात त्यातल्याच काही इथे मांडण्याचा एक चवदार उपद्व्याप.

चौकात पेपरवाल्यांसाठी एक चहावाला उगवतो. तसाच नळस्टॉप चौकात एका दुकानात मिळतो. तिथे रात्री नाईट मारून अभ्यास करणारे विद्यार्थी, आमच्या सारखे अवेळी हुंदडणारे भटके, रात्रीची उतरावयला आलेले तळीराम आणि गस्तीचे पोलीस सुद्धा इथे अमृततुल्य प्राशन करताना सापडतील. बहुतेक केदारेश्वर अमृततुल्य असे नाव आहे. असेच काही चहाचे गुत्ते टिळक रोड, स्वारगेट, युनिव्हर्सिटी रोड अशा भागांध्ये आहेत. चहाबरोबर काही तरी खायला हवेच. त्यासाठी ’मालपाणी’चे खुसखुशीत क्रीमरोल खरी मजा आणतात. रेशमी म्हणतात ना तसे हे क्रीमरोल आहेत. आधी फक्त सिटी प्राईडजवळ कुठेतरी मिळायचे, आता पुण्यात बऱ्याच जागी मिळतात. आमच्या फोटोग्राफर्स ऍट पुणेच्या बऱ्याच मीट्सना हाच खाऊ असतो. असेच चहाबरोबर खाण्यासाठी संतोष बेकरीचे पॅटीस. मस्त लेयर्समध्ये बेक केलेली भाजी चहाला लज्जत आणतात. सकाळे सकाळी पोटभरीचे खाणे होणे यासारखे सुख नाही. असाच एक फक्कड चहा चांदणी चौकातून खाली उतरताना कोपऱ्यावरच्या टपरीवर मिळतो.

पहाटेच्या वेळी युनिव्हर्सिटी चौकात एक अल्पोपाहार गृह उघडलेले असते. पोहे, उपमा, इडली असे वाफाळते पदार्थ पहाटे कुडकुडत खाण्यात एक वेगळीच मजा असते. जरा सोफिस्टिकेटेड जागा माणसांच्या वेळी (म्हणजे सकाळी आठनंतर) खाणार असाल तर ’वैशाली’ला ला पर्याय नाही. इडली-वडा, डोसा, सांबारमध्ये डुंबावे तर
वैशालीमध्येच. सुट्टीच्या दिवशी सकाळी तर अनेक आसपासच्या हेल्थ क्लबातली मंडळी पाठीला रॅकेट अडकावून इकडे गप्पा छाटत बसलेली असतात. वाडिया कॉलेजच्या मागे एक अण्णाची टपरी आहे. साऊथ इंडियन पदार्थ त्याच्यासारखे कुणीच बनवत नाही. कॉफी प्यावी ती मात्र ’गंधर्व’मध्येच. तिथल्या फिल्टर कॉफीसाठी तर मी कित्येकदा एका ठिकाणी खाऊन, वीस-वीस किलोमीटरची रपेट मारुन पोचलो आहे. उपवास असेल तर ’अप्पा’ची खिचडी काकडी अजिबातच चुकवू नका. पण आठवड्याच्या ठराविक दिवशीच ती मिळणार. इतर वेळी गेलात तर फक्त एक पक्का पुणेरी टोमणा पदरात पडेल. डेक्कन जिमखान्याचे कॅंटीन असणारे हे अप्पाचे हॉटेल सुनील गावसकरच्या ’सनी डेज’मध्ये उल्लेख केलेले आणि पुण्याचा क्रीडा इतिहासाचे साक्षीदार आहे. सध्य त्यांची ’चिरतरुण’ दुसरी पिढी पुण्याची क्षुधाशांती करत आहे. त्यांचे उसळपाव, इडली असे पदार्थ पण एकदम झकास. बरे हे हॉटेल केवढे? दीड-दोन फूट रुंदीचे ३-४ टेबलं आणि बसायला भिंतीला लागून असणारे सलग फळकुट. कळकटलेला पंखा आणि बाजूला लहानसा (खुराड्याएवढाच) भटारखाना. परतीच्या सुट्ट्या पैशांऐवजी काजू वडी मिळणार. जुन्या आणि नव्या पिढीतला एक समान दुवा म्हणजे ’गुडलक’. बन-मस्का, बन ऑमलेट आणि इराणी चहा- अजून काय पाहिजे नाष्ट्याला. असाच बन-मस्का कॅंपात डायमंडमध्ये मिळतो. पण ही इराणी हॉटेल्स प्रसिद्ध आहेत ती नॉन व्हेजसाठी, विशेषतः खीमा पाव साठी. लाकडी काच लावलेले काऊंटर, क्रीमरोलची बरणी, काचेतल्या कपाटात ठेवलेली बिस्कीटे, केक्स असा टिपिकल लूक असतो यांचा.

मिसळ खायला पुण्यात एसपी कॉलेजच्या समोर एक टपरी आहे. पेठेत बेडेकर मिसळ आणि ’काटा किर्र्र’ (हो, हे हॉटेलचे नाव आहे). अगदी फर्मास मिसळ पहिजे असेल तर सरळ चांदणी चौकातून पिरंगुट गाठा आणि घाट उतरल्याबरोबर उजवीकडे श्रीपाद हॉटेल आहे. राजगड, तोरणा मोहिमेवर असताना आमची स्वारी मिसळसाठी भोरच्या हॉटेल श्रीराममध्ये नाही विसावली तर नवलच. नाशिक हायवेवर राजगुरुनगरनंतर एक स्वामिनी नावाचे हॉटेल आहे. तिथेही छान मिसळ मिळते. केळकर म्युझियमजवळ बापटांची मिसळही नाकारण्याजोगी नाही. शिवाय सोबतीला खास जगद्विख्यात पुणेरी पाट्या पण असतात.

दुपारच्या जेवणाचा आणि आमचा संबंध ट्रेकदरम्यान कमीच येतो. आलाच तर वडापाव आणि चिवडा
यांवर काम भागते (घरुन डबा वगैरे कधीच बंद झालय. सुरवातीला कौतुकाने मिळायचा पण प्रत्येक वीकेंडलाच आम्ही उठून जायला लागल्यामुळे  "रोजचेच मढे, त्याला कोण रडे" अशी अवस्था आहे). तरी सिंहगडावर पिठलं भाकरी, भजी मिळते. आणि दुपारी सहसा व्हेज खात असल्यामुळे ते काय कुठेही खाल्ले तरी सारखेच लागते. पण तरीही वडापाव खावा तो सासवडला ’अस्मिता वडेवाले’ यांच्याकडे.

चटपटीत पदर्थांमध्ये पावभाजीचा नंबर पहिला. ती खावी ’मॉडर्न कॅफे’ला. तशी जंगली महाराज रोडच्या ’पांचाली’मध्ये पण बरी असते. पराठा खावा तो एफसीला ’चैतन्य’मध्ये. पाहिजे तो प्रकार मिळेल. पण त्यांनी नॉन व्हेज डिपार्टमेंट सुरु केल्यापासून माझे इतर पराठे बंदच झालेत.पराठ्यातले असेच नावाजलेले नाव म्हणजे ’शाहजी पराठा हाऊस’. तीन खाऊन दाखवले तर हा शाहजी तुमचा फोटो काढून ठेवतो, बिल घेत नाही आणि वर येण्याजाण्याचे रिक्षाचे पैसेही देतो.

मधल्या वेळचे खाणे म्हणजे बर्गर, पिझ्झा. बर्गरचे नाव काढल्यावर कॅंप आणि कोरेगाव पार्कातले बर्गर किंग कोण विसरेल? जंबो बर्गर आणि कोल्ड कॉफी घेतली की पुन्हा रात्री जेवायची इच्छाच राहणार नाही. असेच एक बर्गरचे पुणेरी व्हर्जन अलका चौकात मिळते. इथे सुप्रिया बेकरीत (लहान टपरी आहे) आले की संध्याकाळच्या भुकेची चिंता मिटते. कच्छी दाबेली साठी डेक्कनच्या कोपऱ्यावर एक दाबेलीवाल्याची गाडी आहे (देवकी नाव बहुतेक) तिथेच जावे. दाबेलीचे पाच-सहा प्रकार तर नक्की मिळतील. पौड रोडच्या दुर्गाचे नाव ऐकले नाही असा तरुण पुण्यात सापडणार नाही. अंडा भुर्जी आणि कोल्ड कॉफी पीत पीतच ही मुले कॉलेजमधून बाहेर पडली. अशीच अंडा भुर्जीची गाडी रात्री एसएनडीटीच्या मागे, कॅनॉल रोडवर लागते. पिझ्झा मी खातो ’स्मोकिन ज्यो’चा. अलीकडे ’ल पिझ्झेरिया’चे नाव पण बरेच ऐकलय.

रात्रीचे जेवण स्किप करायला निमित्त असावे कमला नेहरू पार्कासमोरच्या चिकन शोरमाचे (रोटीमध्ये रॅप केलेले चिकन आणि सॅलड). ’फासोज’चे रॅप पण ’सही’ असतात. रात्रीच्या जेवणाला जर मी बाहेर असेन तर
शक्यतो व्हेज खाण्याचे पाप मी करत नाही. मग त्यासाठी मग ’कावेरी’ची मटन-भाकरी (चार शाखा- वाघोली, खेड शिवापूर, चांदनी चौक आणि वाकड). ’पुरेपूर कोल्हापूर’ आणि आताच शोध लागलेले ’लवंगी मिरची’. लवंगी मिरची मध्ये आमचा मित्र सुहास तर आधीच सांगून ठेवतो, "आठ वाट्या पांढरा रस्सा पिल्याशिवाय उठायचेच नाही". पण मागच्या वेळी गोव्याला जाताना इस्लामपूर फाट्याला ’दत्त भुवन’मध्ये खाल्लेले मटण अजुनही आठवते. तसे परत कुठेच मिळाले नाही. चिकन साठी वाघोलीलाच एक ’पंजाब स्पाईस’ नावाचे हॉटेल आहे. तिथली तंदूरी कोंबडी फारच सही. मगरपट्ट्यातले ’रेड रोगन’ हॉटेल चिकन बिऱ्याणी मस्त द्यायचे, पण दुर्दैवाने बंद झाले ते. तिथेच ’डेक्कन हार्वेस्ट’ नावाचे हॉटेल आहे तिकडे चिकन चाट नावाचा अफलातून पदार्थ मिळतो. बाकी गुडलकमध्ये खीमा, चिकन-बेंगलोर स्टाईल मस्त मिळते. वाडिया कॉलेजजवळ ’ब्लू नाईल’चे बटर चिकन आणि बिर्याणी पण कधी चुकवू नये अशीच आहे. कॅंपमध्ये ’दोराबजीज’कडची दम बिर्याणीही छान असते. कबाब खावेत ’बार्बेक्यू नेशन’चे. थोडे महाग आहे पण तिथले अनलिमिटेड स्टार्टरवाले पॅकेज चुकवूच नये. चिकन, मटण, मासे, प्रॉन्स असे विविध प्रकारचे कबाब तुमच्या टेबलवरच बार्बेक्यु आणून मांडतात. हवे ते आणि हवे तेवढे खा. मग आम्ही काय सोडतो काय. वेटरला सांगून ठेवतो की व्हेज आणूच नको. दोन तास तर सहज जातात. एव्हाना आमचे तिकडे फोटो लावले असतील की हे लोक आले तर प्रवेश देऊ नये. खेकडे अतिशय सुंदर मिळतात तिथे. वर डेझर्टपण अनलिमिटेड. पैसे पुरेपूर वसूल. सी फूडसाठी कोकणाला पर्याय नाही. पण पुण्यात महेश लंच होम (कॅंप), मालवणी गजाली (बालेवाडी फाटा) यांनी थोडाफार कोकण आणलाय.

बाकी घासफूसवाल्यांसाठी जे-एम-रोडला बरीच हॉटेल्स आहेत. त्यातही शिवसागर, सुभद्रा, गंधर्व ही नावे जरा फेमस आहेत. थाळी साठी श्रेयस, दुर्वांकुर असे डायनिंग हॉल आहेतच, तसेच मंडईजवळ गोडसे उपहारगृहपण छान आहे.

डेझर्टसाठी विमाननगर आणि मगरपट्ट्यातले ’जलेबी जंक्शन’ आहेच. चितळे, काका हलवाई यांसारखे जगप्रसिद्ध मिठाईवीर आणि आइस्क्रीमसाठी नॅचरल्स, कावरे, गणू शिंदे, गुजर मस्तानी अशी अनेक नामांकित नावे आहेत.

आता किती वेळ वाचत बसणार आहात? डोळे झाकून एखादे ठिकाण निवडा आणि तिकडे पोचा. मी येतोच तुम्ही आमंत्रण दिलेत की... खा लेकहो... खा...!!!

या पोस्टमधील फोटो मी काढलेले नाहीत.