सह्याद्रीतल्या देवता
कुठे
भैरवनाथाचे देऊळ, कुठे वाघजाईचं ठाणं. कुठं क्षेत्रपाल खंडोबाचं राऊळ तर
कुठे पिराचं स्थान. कधी शिवाचं लिंग तर कुठे मरीआईची घुमटी. शिवाची तर
कपर्दिकेश्वर, कुकडेश्वर, रायरेश्वर, जगदीश्वर अशी कैक रुपे. शक्तीही
मेंगाई, शिरकाई, पद्मावती, भोराई, शिवाई अशा नानाविध रुपात. बलशाली मारुती
तर प्रत्येक किल्ल्यावर कुठे ना कुठे आहेच. हरेक दरवाजावर गणेश विराजमान
झालेले. कधी या देवतांना नुसतेच
शिळास्वरुप लाभले, कधी अर्धवट घडवलेला तांदळा, कधी अतिशय सुबक वज्रालंकित
अष्टभुजाधारी मूर्ती. कधी या दैवतांना नुसतीच कपार लाभली, कधी कातळाच्या
भिंतीत मारुतीरायांना कोरुन काढले. कधी अमृतेश्वरासारखे शिल्परुपी रत्नजडित
राऊळ त्यांच्यासाठी कुणी अनामिकाने निर्मिले तर कुणी नुसतीच घुमटी बांधली.
काहींच्या पदरात निळ्याशार अंबरानेच कळस धरला आणि पर्जन्यरुपी जलधारांचा
अभिषेक घडवला.
या दैवतांपाशी आसपाच्या मुलखातील गावकर्यांची
श्रद्धा फार. त्या वाटेने जाताना हमखास देव धुण्यासाठी पाण्याची बाटली, चार
अगरबत्त्या, चार रानफुलं आणि अबीर-भंडारा घेऊन जातील. याच देवतांनी आम्हां
भटक्यांना आजवर राखले. आम्ही भटकंती अनलिमिटेड करत असताना घरच्यांच्या
मागे आमची अदृश्य पाठराखण केली, कधी तहानलेल्या जीवाला कुशीतल्या टाक्याची
वाट दाखवली, कधी समोरचा नैवेद्य आमच्या भुकेल्या पोटाच्या स्वाधीन केला.
कधी प्रसाद म्हणून गोडसर खोबरे हाती दिले तर कधी भरपेट लापशी-भात-आमटी खाऊ
घातली.
म्हणूनच आमच्या या पाठीराख्या देवतांना शतशः प्रणाम!
अतिसुंदर
ReplyDeleteekkkkddddammm Zakkkaaaasss.........its true.
ReplyDeleteAavarjun vachato,lekhan dekhil nisargaramya.
ReplyDeleteAavarjun vachato,lekhan dekhil nisargaramya.
ReplyDelete