सप्टेंबर महिन्याच्या उत्तरार्धात त्रिंबक-दुर्गभांडार-अंजनेरीचा भन्नाट ट्रेक झाल्यानंतर नाशिक रिजनची तर खरंच चटक लागली होती. असं वाटायचं भसाभस नाशकाचे दौरे करावेत. म्हणजे शेर के मुँह को खून की लत पड गयी थी. पण ऑक्टोबरात अस्मादिकांचं "बाप" या पदावर मोठ्ठं आणि गोड प्रमोशन झाल्यानं ‘शेर’चे मायाळू गाय-वासरु झाले होते. शिवाय प्रेमाचा सगळा डोस घरातच वापरला जात असल्याने सह्याद्रीच्या वाटेला काही शिल्लक राहतच नव्हते. पण जशा लेकीला भेटायच्या नावाखाली सासुरवाडीला चकरा वाढल्या तशा त्यांच्या शेजारी पाजारी लोकांच्या नजरा "आलात का परत" अशा अर्थाच्या व्हायच्या आत ती मोनोटोनी बदलायला हवी होती. म्हणून नाशिक नाही तर निदान जरा पुण्याच्या आसपासच्या डोंगररांगांत पाय मोकळे करावेत म्हणून एक लहानसाच (?) दोन दिवसांचा बेत आखण्याचा विचार केला. शिवाय इस्रोने एका मागोमाग एक चांद्रयान आणि मार्स ऑर्बिटर नावाच्या मोहिमांची घोषणा केली, वरताण मंगळावरच्या मोहिमेला यान पाठवून आम्हांला प्रेरणा दिलीच होती तर आम्हीही चंद्र-मंगळाची मोहीम आखली. जिथे शिवरायांनी अफजलखानाला अस्मान दाखवले अशा मोर्‍यांच्या जावळीच्या जंगलात जायचे म्हणून आम्हीही जरा जास्तच थ्रिल्ड होतो. अमित अर्थात ककु (कराडचे कुलकर्णी), आंबेगाव बुद्रुकचे अजय ऊर्फ राजकुमार काकडे आणि दादर-ठाणे लोकलचे धक्के खाणारा (non-प्रांजळ) वाघ असे भिडू यावेळी सोबतीला होते. त्यातला वाघ आधीच राजकुमाराच्या शरणी जाऊन राहणार होता. पण मध्येच एका खंड्याने वाघाची शिकार केली आणि असा त्यांचा असा काही बेत झाला की वाघ राजमहालापर्यंत पोचलाच नाही. शेवटी तो रात्री उशिरा ’ककु’च्या गुहेत आश्रयास गेला आणि दुसर्‍या दिवशी भल्या पहाटे मी या दोघांना फोन करुन उठवलं आणि वॉचमनला माझाच फ्लॅट या सोसाय़टीत आहे या थाटात गेट उघडायला लावले. दोघे जवळपास तयार झाले होते. पण त्यानंतर फक्त वीस मिनिटे ककु (अमित) हॉल ते बेडरुम अशा सात चकरा मारुन विसरलेली एक एक वस्तू घेऊन येत राहिला आणि शेवटी कुलूप लावल्यावरही नळ बंद करायचा विसरलाच. फायनली आंबेगावातून अजय काकडे नावाचं झोपेतलं मुटकुळं गाडीत टाकून ककुने जी काही सॅंट्रो बुंगवली ती थेट नटराजला इडल्या हाणायलाच थांबवली.
इडल्या तशा ताज्याच होत्या पण चटणी फ्रीजमधली कालची होती. पण वरुन चहा गेल्यावर ती पोटातल्या पोटात गरम झाली. आज वाघोबांकडे गो-प्रो नावाचं खेळणं होतं, ते पाहता पाहताच भोर फाट्यावरुन वळालो की रस्ता कसा आपला एकदम ओळखीचा वाटायला लागतो. बंद काचांआडून थंडी डोळ्यांना जाणवत होती. निघताना एकमेव अव्हेलेबल असलेली तीन वर्षांपूर्वी गाडीत पडलेली एकमेव गाण्यांची सीडी सिस्टीममध्ये सरकावली आणि ती चालू व्हावी म्हणून हात जोडून धरले. तर काय आश्चर्य... सुरुवातच सुरेल अभंगांनी झाली. मग काय... माहोल जमायला उशीर थोडाच होणार. भाटघर धरण, मांढरदेवी फाटा, भोर चौकातला शिवाजी पुतळा, थोडे पुढे गेल्यावर नेहमी दिसणारे ते आदर्श वडाचे झाड, रोहिडा, रायरेश्वराचा रस्ता हे नेहमीचेच ओळखीचे गडी हातांत हात गुंफून पाठीशी उभे असल्याचा भास घडवत होते. कित्येकदा नीरा-देवघर धरणाच्या जलाशयाच्या साक्षीने वळणांची गुंफण विणत या रस्त्याने वरंध घाटातून कोकणात उतरलो असू पण दरवेळी काहीतरी नवीन गवसतंच. एका ठिकाणाहून छोटा ब्रेक घेऊन नटून थटून आलेल्या नारायणाचे जलाशयाच्या पार्श्वभूमीवर काही फोटो काढले आणि मागल्या वेळी दोन-चार-पाच करताना , कावळ्याच्या वाटेवर ज्या मामांकडे बॅगा टाकल्या होत्या तिथेच भजी आणि चहा आपलासा केला.

वरंध उतरुन गेलो की ढालकाठी नावाचं गाव लागते तिथून कांगोरी ऊर्फ मंगळगडाच्या पायथ्याला जाणार्‍या गावास डावीकडे वळालो. पिंपळवाडी विचारत विचारत आम्ही जात होतो. तब्बल अर्धा तास झाल्यावर आम्ही एकदाचे पिंपळवाडीच्या गोगावले वस्तीला पोचलो.तिथेच अम्याला आणि वाघाला ’वाघ मारायची" लागण झाली. त्यांचे ते सोपस्कार उरकल्यावर आम्ही रस्ता विचारुन घेतला. एक कच्चा गाडीरस्ता वर अर्ध्यापर्यंत जात होता. पण भैरवगडाचा अनुभव गाठीशी असल्याने आम्ही गाडी गोगावलेवस्तीच्या शाळेपाशीच लावली. पाणवठ्यावरुन पाणी भरुन घेतले आणि समोरच्या वाटेन वन-टू-वन-टू सुरु केले. घाटमाथा उतरुन आलो की कोकणातले किल्ले तसे कस काढतातच. घाम निघत होता, धाप लागत होती, पाणी रिचवत आम्ही वाट काटत होतो. पण कातळकड्याच्या खालचे मधल्या टप्प्याचे पठार काही येईना. माथा तर दिसतोय पण वाट सापडेना. मग काय... केला सुलतानढवा... आणि गाठले पठार. पठार होते मात्र सुंदर... नुकत्याच परत गेलेल्या पावसाने कमरेइतके वाढलेले गवत चढत्या वाटेसरशी छातीइतके आणि पुढे डोक्याइतके झाले होते. पठारावरुन कड्याच्या डाव्या अंगाने ठळक वाट वर कातळाच्या बगलेतून आडवी जाते आणि पुढे वर चढते. जंगल आणि कारवीच्या झाडीतून जाणारी वाट संपली की गडाचा पहिला दरवाजा. आणि त्यापलीकडे त्याचे माची.
परतीच्या वाटेत येता येता खोपडचा मोरझोत नामक धबधबा आणि उमरठे गावात तानाजींची आणि शेलारमामांची समाधीचे दर्शन करुन कापडे गावातून आंबेनळी घाट चढायला लागलो तेव्हा दुपारचे दीड-दोन वाजले होते. प्रतापगड फाट्याला पुन्हा एकदा चिकनहंडी आणि बटररोटी अशी डोळेझाक ऑर्डर देऊन आत्मशांती करवली. पुन्हा परतीच्या रस्त्यावर तोच सोपस्कार घडला.... डिस्कशन = व्हॉट नेक्स्ट !!