जंगलाची जमीनही रात्रीच्या आकाशासारखीच. काळीशार, थंडगार. मधेच पिवळ्या पिवळ्या, जांभळ्या, गुलाबी रानफुलांच्या चांदण्यांची नक्षत्रांची नक्षी.त्यावर छतामधून टांगलेल्या झुंबरांचे चुकार कवडसे थेट जमिनीशी पोचलेले.मधूनच दिसणारे फुलत्या पळसांचे निखारे. रानभर वेडावणारा आंब्याच्या मोहराचा सुगंध. दूरवर सुतारपक्ष्याने ठेका धरलेला. कस्तुराने त्याच्या तालावर मंजुळ स्वर लावलेला. अगदी भुंग्याचा आणि मधमाशांचा तानपुराही स्प्ष्ट कानांपर्यंत पोचता होत होता. त्या तालावर फुलपाखारांची थिरकणार्‍या अदा.दूरवरुन येणारा अस्पष्ट ओढ्याच्या पाण्याचा आवाज. सुभग, लालचुटूक निखार,नावासारखाच राजबिंडा युवराज सगळेच आपापली हजेरी लावून गेलेले. सोबत आमच्या“शामु”चे ‘बोबले’बो. शब्दशः वेड लावणारे हे सगळेच. स्वतःला हरवून टाकणारे.काही ताडाच्या झाडांना मडकी बांधलेली. एवढीच काय ती आसपासची मानवी खूण.

भरीस भर म्हणून की काय. समोर त्या गर्द राईत एक देवालय. आतमध्ये डोंगराच्या दरडीत आदिशक्तीची ठसठशीत कुंकू लावलेली तरीही प्रेमळ दिसणारी मूर्ती, समोर ताजी फुले वाहिलेली. थंडगार गाभारा. एक दीड फुटाची सुंदर घंटा. त्याला हलकासा स्पर्श केला तरी कित्येक आवर्तने घेणारा तिचा सुंदर नाद. खरंच ती घडवणार्‍या कारागिरालाही या राईनेच प्रेरणा दिली असणार.