घोटीवरुन त्रिंबकला जाताना पूर्वी दूरचा वळसा पडत असे. पण आता एक नवीन रस्ता झालाय ज्याने ५०-६० किमीचं अंतर २२ वर आलंय. हा नवा रस्ता सातुर्ली गावावरुन उजवीकडे वळालं की वैतरणा आणि मुकणे धरणाच्या फुगवट्यांच्या मधून जातो. रस्त्याच्या दोहो बाजूंनी जलाशय आणि मधोमध बांधलेल्या पुलावरुन गाडी घालायची. सुंदर परिसर. त्यात सकाळची वेळ. कुणाच्याही मनातला फोटोग्राफर जागा व्हावा असा नजारा. पण आजचा ट्रेकचा टप्पा अधिक असल्याने मनाला आवर घातला आणि सोनगड-बिंडाकडून खरोलीमार्गे पहिने गावात आलो. पहिने गावाशीच क्लाईंबर्समध्ये फेमस पहिने नवरा-नवरी सुळके आहेत. आता समोरला विस्तीर्ण सह्याद्रीविस्तार नजरेत सामावत नव्हता. देवाचा डोंगर, पहिने सुळके, त्रिंबकगड, कार्वी, अंजनेरी अशी सगळी रांग समोर दिसत होती. स्टाईल तीच. नाशिकछाप. अर्ध्यावर चढत गेलेले सौम्य ते मध्यम चढावाचे टप्पे आणि तिथून अचानक आकाशात उठलेले ताशीव कातळकडे. आमचे पहिले लक्ष्य म्हणजे त्रिंबक आणि दुर्गभांडारही समोर दिसल्त होते. आव्हान देत नव्हे तर प्रेमाने अंगाखांद्यावर बागडायला बोलावणारे. पहिने गावात एका काकांशी गप्पा मारत मारत काही फोटो काढले आणि  सोबतच सभोवतालच्या डोंगररांगेची नावं घेत उजळणी करुन घेतली.

पंधराच  मिनिटांत अंजनेरीच्या बगलेतून निघून त्रिंबकला वळसा देत त्र्यंबकेश्वरमध्ये पोचलो. तद्दन तीर्थस्थान जसे असते तसेच दृश्य. टपर्‍यांची दुकानं,थोडीफार अस्वच्छता, भटकी कुत्री आणि सतरा गावचे भक्त. अर्थातच मंदिरात जाण्यात रस नव्हता. आमचा देव तर तिथे वर... डोंगरात वसलेला, शोऑफ भक्तांच्या गर्दीला कंटाळून. सकाळचे "जेवाय जेवाय जेवाय" व्हायचे असल्याने आधी ते काम केले. नाशिक फेम रस्सावडा, पाववडा आणि इतर काही खावून आम्ही त्रिंबकच्या पायथ्याला गाडी लावली. आजकाल कार असल्याने बरी सोय आहे. सगळंच कॅरी करावं लागत नाही. कॅमेरा, पाणी, टोपी आणि एखादे इमर्जन्सी खाणे एका पिट्टूमध्ये भरले की झाले काम. चढाई सुकर होते आणि गाढवओझेही टाळले जाते.

श्रावणमासी हर्षमानसी हिरवळ दाटे चोहिकडे

क्षणात येती सरसर शिरवे क्षणात फिरुनी ऊन पडे