एका संध्याकाळी पुण्यात संभाजी पार्कात बसून तेन्झिनला फोन केला. आमच्या ग्रुपचे सदस्य, त्यांची फोटोग्राफीची आवड, आमच्या अपेक्षा, टूर साधारण कशी हवी, कुठली ठिकाणं हवीत किती दिवस हवी असं सगळं समजावून सांगितलं. सगळं वर्कआऊट करुन दोन दिवसांनी तेन्झिनचा आकडा समजला. मनाली-लडाख-मनाली अशा टूरचा आकडा खरोखर जवळपास निम्म्यावर आला होता. थोडेफार प्लान बदलत, त्यावर तेन्झिनशी चर्चा करत, आमच्या सुट्ट्यांचं गणित जुळवत शेवटी आम्ही पुण्याहून प्रस्थानाची एक तारीख फायनल केली  २ ऑगस्ट २०१३, आणि ती तेन्झिनला कळवून टाकली. विमानप्रवासाची तिकीटे (जी खूप आधी काढल्यावर बरीच स्वस्त पडली) काढली, दिल्ली-मनाली बसप्रवासाची तिकीटं बुक केली (फार आधी बुक केल्याने हवा तो सीटचा चॉईस),  त्याच वेळी तेन्झिनला आगाऊ रक्कम ट्रान्सफर करुन टाकली. सगळं झाल्यावर आमच्या हाती एकच काम होतं, ते म्हणजे चार महिने अधीरतेने दिवस मोजत राहणे.

या विभागातले सगळे रस्ते लष्कराच्या बॉर्डर रोड ऑर्गनाउअझेशन म्हणजे सीमा सडक संगठनने तयार केले आहेत आणि त्यांच्या देखभालीची जबाबदारीही त्यांनीच शिरावर घेतली आहे. मनालीच्या बाहेर पडल्याबरोबर पहिल्याच पुलाशी जिथे "बॉर्डर रोड ऑर्गनाउअझेशन वेलकम्स यू" म्हणजे अगदी अर्ध्याच किलोमीटरवर आम्ही "रुको रुको रुको..." ओरडत गाडीला कचकावून ब्रेक मारायला लावला.


टॉमरावांनी दचकून मागे पाहीपर्यंत मंडळी पटापटा गाडीतून उड्या टाकून क्लिकक्लिकाटाच्या कामाला जुंपलेही होते. मीच मग "ये अभी ऐसाच चलनेवाला है दस-ग्यारह दिन" असं म्हणत टॉमला आमच्या टूरचं उद्दिष्ट समजावलं. त्याच्यासाठी हे नवीन होतं, म्हणून त्याने फक्त मान डोलावली. तिथून मनासारखे फोटो मिळाल्यावर आम्ही रोहतांगच्या दिशेने घाट चढू लागलो. टॉम अतिशय आत्मविश्वासाने सावकाश सर्वतोपरी काळजी घेऊन  घाट चढत होता. पण समोरुन आलेल्या एका जीपच्या मनात काही तरी वेगळंच होतं. एका ब्लाइंड टर्नवर ती जीप प्रचंड वेगाने येऊन आमच्या स्कॉर्पिओवर आदळली. थोडीशी गाडी दरीच्या बाजूला सरकली पण टॉमने शिताफीने तिच्यावर नियंत्रण मिळवले आणि दरीपासून अर्ध्या फुटावर ती थांबली. काळ आला होता पण वेळ आली नव्हती. टॉमीण तर भीतीने थरथर कापत होती. आमचीही अवस्था काहीशी तशीच होती. पण देवानेच आलेले विघ्न टाळले हा त्याचा आशीर्वाद असे समजून पुढे चाल दिली.


जसे जसे आपण केलॉंगच्या दिशेने जातो तसे तसे आसपासचा परिसर बदलत जातो. झाडांची उंची कमी होते. आकाशाची निळाई वाढते आणि हवा थंड होत जाते. केलॉंग हे लाहौल-स्पिती जिल्ह्याचे मुख्यालय. अगदी दरीच्या काठावर वसलेले. चंद्रा नदी, भागा नदी आणि चिनाबच्या खोर्‍यांच्या संगमाशी वसलेले. गावात प्रवेश केल्याकेल्या बौद्ध धर्माचा पगडा जाणवतो. बौद्ध धर्माच्या ड्रुकपा पंथाची इथे मुख्य गोम्पा म्हणजे धर्मशाळा आहे- कारदांग गोम्पा. आमच्या हॉटेलच्या समोरच्या दरीच्या पलीकडे ती गोम्पा पहाडाच्या उतारावर दिसत होती.




आम्ही केलॉंगला पोचलो तेव्हा सूर्याने आपला पसारा आवरायला घेतला होता. किरणं सोनसळी झाली होती. हिमाच्छादित शिखरांच्या पलीकडे जाणारा सूर्य आणि त्याचं केलॉंग आणि आसपासच्या गावांवर सांडणारं सोनं आम्ही कॅमेरात बंदिस्त करत होतो. समोरचा गोम्पा अधिकच सुंदर दिसत होता. खोर्‍यात "ॐ मणि पद्मे हूं" चे नाद घुमत होते.



शिखरांवर ढगांची सलगी चालू होती. मावळत्या सुर्याने त्या ढगांवर अनेकविध रंगांची आरास केली होती. आम्ही मिळेल त्या ठिकाणाहून आसपासच्या फ्रेम्स कॅमेरात बंदिस्त करु पाहत होतो. जसा जसा अंधार पडला तसा भागा नदीच्या खोर्‍यात थंडीने आपले पाय पसरायला सुरुवात केली, शेकोतीच्या धुराची वलयं दरीत उमटू लागली, पलीकडल्या गोम्पामधले दिवे मिणमिणू लागले. हॉटेलमध्ये सुंदरसे जेवण करुन आम्ही झाल्या प्रवासाचा उजाळा करत उबदार पांघरुणार गप्पा मारता मारता स्वप्नांत हरवलो... उद्यापासून नवीन स्वप्नांच्या दुनियेत जाण्यासाठी.